Super Mario moet er na 31 jaar nog altijd op uit om in de handen van veelal incompetente gamers een kille wereld in te trekken. Daar komt hij dankzij putten en monsters tot zijn eindeloos wederkerende dood. Een kijkje in het intens depressieve bestaan van een doorleefde loodgieter.

"Ik ben hier al miljoenen keren geweest, in deze kille en onachtzame 8-bit wereld."

"De hoofdpijn die het compulsief verzamelen van munten me oplevert. Ja, ibuprofen is niet duur, maar wat zijn de emotionele kosten van dit gebonk? En waar verdwijnen die munten eigenlijk heen als ik ze uit een blok kop?"

"Wist je dat ik altijd stiekem mijn tong uitsteek als ik door zo’n pijp ga, en lang en diep aan de rand lik? Het is mijn enige plezier."

"Waarom zweven die munten daar in de lucht? Ikzelf word keer op keer genadeloos in afgronden gezogen, maar die munten chillen daar alsof Newton ze koud laat. Ik voel me gedwongen die munten te pakken. Nu ben ik rijker dan eerst, maar wat brengt me dat? Brengt het me vriendschap? Breng het me liefde? Nee. Maar als ik honderd munten heb, krijg ik een extra leven. Is mijn leven maar honderd munten waard?"

"Ik kom al 30 jaar langs deze gasten en nog nooit hebben we een woord gewisseld."

"Ik word getransporteerd van de ene hel naar de andere. Nou ja, even een pijp likken."

"Zo onbeleefd."

"Nghaaaa!!! Wat mensen niet weten is dat iedere keer dat ik in zo’n kuil val, ik een tienduizendjarige foltering onderga. Ik word getransporteerd naar een dimensie waar de tijd extreem langzaam gaat. Vervolgens trekken demonen een voor al mijn nagels en haren eruit. Dan snijden ze mijn vingers en tenen eraf, en daarna mijn ledematen. Tergend langzaam, tienduizend jaren lang. Althans, voor mij duurt het zo lang. Voor de speler is het binnen een seconde gepiept, en krijg ik hoppatee een nieuw leven. Het is zwaar om Mario te zijn."