Beeld: Hanna Whittle en Nathan Stuger
De Top 2000 is een oubollige lijst vol hits van Adele en niksige gitaarmuziek op dé zender voor je ouders: Radio 2. Half december staat je Facebook-feed vol met keuzelijstjes van jonge mensen die willen opscheppen over hun 'authentieke' muzieksmaak of oude mensen die zijn blijven hangen in de seventies. Staat Hotel California op één, of toch wéér dat zeiknummer van Queen? Zo fucking spannend! Nee grapje, nobody cares, mensen!
Dit is waarom je de Top 2000 absoluut moet vermijden in je kerstvakantie:
Een alt-right conferentie is nog vooruitstrevender dan deze lijst
Fans lopen weg met deze onzinnige fossiele bandjes en vergeten, witte eendagsvliegen uit de jaren veertig. De lijst is nog voorspelbaarder dan het cultural appropration-gehalte in 'VROOM' van Famke Louise. Voor jou is dit vooral het enige moment in het jaar dat je beseft dat Caro Emerald nog steeds leeft. Toch leven infantiele bejaarden en jonge mensen die graag oud en rijp willen zijn voor de Top 2000. Eentje die vol staat met witte Nederlandstalige bagger zoals Racoon, Marco Borsato en Acda en De Munnik. Boring! De enige rapmuziek die je erin terug vindt zijn een handjevol tracks van 2Pac, het veilige duet van Alicia Keys met Jay-Z en roomblanke rapper Eminem. Tussen ongeveer twintig nummers van ultrawit zangcollectief ABBA. Maar een powervrouw als Solange of Erykah Badu ga je er niet in terugvinden. Zo werkt dat niet oudjes, klaar d'r mee!
Top 2000-stemmers scheppen veel te graag op over de lengte van hun muziekpik
De stemmer is forever een bejaarde man die verandering eng vindt, vernieuwing verafschuwt en denkt dat Broederliefde een roman van Grunberg is die laatst de NS Publieksprijs won. Vaak is het je wiskundeleraar Kees of je vaders beste vriend Freek die altijd z'n gitaar meeneemt naar de bbq's van je ouders en dan 'House of the Rising Sun' speelt. Of jonge mensen die altijd klagen dat Bon Iver, Alt-J, Sigur Rós of een andere pretentieuze alternatieve act er niet in staat, maar toch altijd weer stemmen. En dat laat zowel jong als oud altijd heel graag weten door hun keuzelijst brutaal en ongevraagd te delen op Facebook. Standaard voorzien van hetzelfde tekstje over wat voor uitputtingsslag het weer was om 'écht goede muziek' bij elkaar te sprokkelen. 'Poe was weer puzzelen zeg! Maar het is gelukt hoor! Applausje voor mijzelf!'
Het is een zogenaamde mega inclusieve 'best music ever'-lijst met één hiphop nummer uit 2001
Ga je lekker op Yung Nnelg, Sevn Alias en Kendrick Lamar? Helaas, deze mannen staan NIET in deze '50-plussers bepalen wat goede muziek is'-lijst. Wat je wel hoort is: alles van 1960 tot 1990, het onnavolgbare gebrabbel van Bløf en andere bloedsaaie Nederlandstalige meuk, een aantal vergeten songfestivalhitjes en een saaie 'moderne' trancetrack van DJ - waar ben jij ook alweer gebleven? - Tiësto. Dus je luistert eigenlijk naar een soort Tros Muziekfeest op Radio 2 meets hitjes van inmiddels overleden Amerikanen uit de jaren zestig. Eindstand: zet je Spotify aan, negeer die mijmerende opa's die het de hele tijd over die fucking Top 2000 hebben. Dan hoef je ook niet tot 2020 te wachten tot Ronnie Flex en Frenna er eindelijk in staan.