_{Beeld: Hanna Whittle}

Zit je dan, opgevouwen in een natte lederen klapstoel van een landend Transavia-koekblik. Vooral op de terugweg naar Nederland - terugkomend in de realiteit - gebeurt er iets met de passagiers. Ze veranderen in pisnijdige circusapen die voor het eerst in hun leven naar buiten mogen. Terwijl het vliegtuig nog niet eens stilstaat. Wat volgt is onvermijdelijk: totale chaos voor ieder levend wezen dat als eerste uit die gevleugelde aluminiumcocon wil vluchten.

Maar hoe moeilijk is het om ff die kleine tien minuutjes in je stoeltje te wachten tot die slurf aan het toestel is gezogen? Kijk maar hoe dit onnodig helse fenomeen in z'n werk gaat.

1) De riemen knallen los op het moment dat de wielen de landingsbaan aantikken

Het moment dat de daling wordt ingezet, zitten de gewilligste passagiers al rechtop met stalen gezicht. Klaar om hun veiligheidsriemen zo snel mogelijk los te klappen. "Waar zijn die nog voor nodig, zo anno 2017? Ik doe 'm vast af hoor," hoor je je buurvrouw aan het raam mompelen tegen haar Franse buldog die in een beautycase onder haar stoel zit. In werkelijkheid wil ze gewoon de allereerste zijn die bij haar trolley kan. En ze is niet de enige. Op het moment van touchdown hoor je één harde klik door het hele vliegtuig galmen van passagiers die collectief hun veiligheid bij het grof vuil zetten. En dat riemen-vast lampje is nog steeds aan.

2) Je buurvrouw wordt opeens Miss Claustrofobica

De hele reis viel ze naar omstandigheden mee: je buurvrouw lag te meuren of rustig een Zweeds cryptogrammetje in te vullen - waar ze vervolgens weer op in slaap viel. Maar nu het vliegtuig geland is en op z'n dooie gemak naar de ontsnappingsslurf taxiet, kijkt je buurvrouw je opeens aan als een bezetene. Om aan te geven dat ze er echt zo snel mogelijk langsmoet, doet ze alsof ze een acute claustrofobieaanval krijgt. Je gelooft haar niet maar voelt wel de sociale druk om ook maar te doen alsof je bijna gaat opstaan. Ze schuift als stille hint haar armleuning vast naar boven zodat haar oude rib in jouw zij prikt. Of je haar buldog vast in het gangpad kan zetten. De stewardessen fluisteren nog door de intercom "please sit down until the light is turned off. Also, our exclusive perfumes can still be purchased in the front of the airplane after landing, thank you." Zo, dat hebben ze maar mooi gezegd, voor de veiligheid. Mooi punt gemaakt ladies. Niet alsof het iets uithaalt: je achterbuurman staat inmiddels z'n twee backpacks vast te klippen en de bankier voor je drentelt al bellend naar de voordeur met zijn aktetas boven z'n hoofd.

3) Je staat als Quasimodo koffers te vangen met je nek

Eenmaal stilstaand valt de airco uit en ruik je pas dat je drie uur met slapend mens hebt doorgebracht. Door allerhande sociaal gekuch van mensen aan het raam die eruit willen, weet je dat jij nu ook echt moet opstaan. Nog voor jij je hoofd kunt stoten tegen een bagagebak, is het gangpad al een gore legbatterij geworden van zwetende, ongeduldige Nederlanders die met voetbaltassen, glittertrolleys, buggy's en loopkrukken aan het overgooien zijn. Iedereen wil namelijk zo snel mogelijk hun spullen, terwijl ze daar vaak niet bij in de buurt staan. "Hey Guillermo! Guillermo!!! Geef ff die rode koffer door aan Delano!" hoor je van twintig meter voor je. Die rode koffer ligt achter je en gaat minimaal zeven schedels beuken op weg naar Delano. Ook jij wil op dat moment zo snel mogelijk weg en voelt dat je bereid bent jong en oud uit de weg te duwen met je See Buy Fly zak vol flessen Absolut. Alleen staan er allemaal Nederlanders in een post-vakantie depressie voor je. Om nog maar te zwijgen over het veel te energieke volleybalteam uit Pijnacker dat nog steeds hun yell aan het oefenen is. De laatste minuten in het vliegtuig mondden daarom altijd uit in een wedstrijdje indoor Turks worstelen.

5) Je bent niet eens sneller

Iedereen verlaat haastig de cabine in de hoop nét effe iets eerder bij de paspoortcontrole aan te komen dan de ander. Je buurvrouw staat voor je en sprint met buldog en al het vliegtuig uit. Ze elleboogt zelfs de stewardess bij de deur die haar ongemeende 'Thank you for travelling with us' niet eens kon afmaken. Toch staat ze eenmaal bij de paspoortcontrole netjes achter je en heeft ze precies 0,0 tijdwinst gemaakt. Haar hond moest nog ff pissen, boven een wasbak. Zul je net zien.