Ze bewegen zich in kuddes en gaan van supermarkt naar supermarkt om eten en drinken in te slaan alsof elk moment de Derde Wereldoorlog kan uitbreken. Deze Latifa’s, Samira’s en Nadia’s zijn een verrijking voor de Nederlandse supermarktcultuur. Dit is waarom.

Ze hebben schijt

Je wil er langs? Daar heeft de Khadija-posse to-ta-le schijt aan. Ze zijn de Bonus-artikelen aan het opsporen en niets of niemand komt daar tussen. Waag het niet om iets raars te zeggen als:

‘Pardon? Zou ik er alstublieft even langs mogen?’

Je favoriete Marokkaanse vrouw van middelbare leeftijd heeft het Meldpunt Discriminatie op speed dial en heeft geen enkele moeite om de racisme-kaart te trekken als je hun dagelijkse en langdurige supermarktervaring probeert te verstoren. Hier kunnen ze immers, vrij van onderdrukking van de duivelse man, zichzelf zijn.

Ze beschouwen de paden als hun catwalk

Marokkaanse moeders zijn moderne multitaskers. Terwijl hun Noord-Afrikaanse grijpgrage handen producten betasten, bellen ze met andere moeders in andere supermarkten om prijzen te vergelijken. Omdat bellen en producten pakken onhandig is, besloot een van deze moeders ooit om haar gestolen iPhone in haar hoofddoek te proppen. Zo houdt ze de handen vrij voor de te verrichten werkzaamheden en kan er ongestoord doorgekletst worden in het Marokkaans. Dit geldt ook voor Marokkaanse vrouwen die een scooter moeten besturen of een kinderwagen moeten voortduwen. Niemand is zo innovatief als zij.

Logisch natuurlijk dat de mocro chique combi van aan elkaar klevende hoofddoek en mobieltje niet meer weg te denken uit de supermarkten, groothandels, markten en buurtwinkels.

Ze gaan stuk om de oplichterij van "eetrijpe" mango’s en avocado’s bij de Albert Heijn

De mocromaffiamoeders hebben de grootste lol wanneer jij je hoofd breekt over welke avocado’s en mango’s je moet hebben: de goedkopere van baksteen of de duurdere die voelen alsof je in de drugskak grijpt. Voor een kwart van de prijs hebben zij namelijk hun goede vriend, de Turk, al geplunderd.

Terwijl ze je lachend voorbijlopen om nu een paar uur in de LIDL door te brengen, denk je te horen dat een Marokkaanse moeder ‘first world problems’ mompelt. Je gelooft het niet, omdat je denkt dat zij deze uitdrukking niet kennen, maar schaamt je dan al snel voor deze racistische gedachte.

Ze zijn een gevaar op de weg

De Marokkaanse moeder gaat nooit de straat op zonder haar maatje: de boodschappentrolley. Deze trolley is altijd tot aan de nok gevuld met zakken meel, pakken chemisch vruchtensap en stoute mocrokindjes.

Trolleys zijn niet alleen ideaal als je in de avond onverwacht bezoek krijgt van een vluchtelingenstroom, ze zijn ook goed voor de integratie. Sinds kort torst de Nederlandse vrouw dit ding ook met zich mee wanneer ze naar de Huishoudbeurs of Libelle Zomerweek gaat. Verbroedering à la Fatima.

Ze laten hun kinderen niet zomaar hun eigenwijze gang gaan zoals witte moeders dat zo goed kunnen

Waar Marokkaanse moederganzen komen, volgt hun kroost. Deze jonge mocro’s zijn al op zeer vroege leeftijd lekker rebels. Tijdens het roddelen over buurvrouwen komt de Marokkaanse moeder er altijd veel te laat achter dat kleine Mo weer eens verdwenen is. Daarna gebeurt er iets typisch Marokkaans. De moeder slaat zichzelf met platte hand hard op haar flinke dijen en daarna op haar wangen. Dan klinkt haar lokroep.

‘Mohammed!!! Mohammed!!!’

Als na een tijdje de hele supermarkt in actie komt en het kind gevonden is, zou je denken dat ze hem tegen haar boezem aandrukt, knuffelt en nooit meer loslaat. Niks is minder waar. Niet voor niets komt Mo aarzelend haar kant op. Hij weet precies wat er gaat komen. Zodra hij binnen handbereik is, haalt ze uit. Platte hand. Recht in het gezicht. Mo is nu weer even rustig. En mama shopt vrolijk verder.

Besef: in de 5 minuten die de Marokkaanse moedergans nodig had voor dit tafereel staan de roomblanke Bianca en haar dochter Sterre nog te onderhandelen over de hoeveelheid snoep die Bianca haar kleine tiran nog schuldig is, voor ze stopt met schreeuwjanken.

KORTING!

Team Khadija komt ook vaak op de markt. Hier voelt de crew zich echt als een vis in het water, want hier heerst niet de dictatuur van de vaste prijzen in de supermarkt. De kudde is vooral te vinden bij de textielkraampjes. Daar maken de Marokkaanse moeders zich extra breed zodat ze zonder stoorzenders hun gang kunnen gaan. Ze schuwen ook geen elleboog in elkaars zij, wanneer ze de hele kraam EXTREEM LANGZAAM ondersteboven keren, omdat onderaan een stapel textiel precies die kussensloop ligt die ze nodig hebben.

Als de kussensloop van 40 cent stevig in haar hand zit, begint het afdingen. Tijdens dit moment zijn de moeders op hun gevaarlijkst, blijf dus even uit de buurt tot ze de prijs naar 10 à 20 cent hebben gebracht. Daarna mag je er gerust langs.

Nederland is niks zonder Marokkaanse moeders.