_{Beeld: Hanna Whittle}

Je kent het wel. Je wilt vliegensvlug een foto maken van een schattig kerkje waar je langsrijdt in een hop-on-hop-off bus in Barcelona. Of van een dolfijn die een driedubbele salto maakt tijdens een boottripje. Of van een royale kaasplank die binnen een seconde geplunderd zal zijn, omdat je vrienden té gretig zijn voor de gorgonzola. In al die gevallen moet je dus snel handelen. Je opent je camera en KLABATS: de camera staat nog op selfiestand. Niks geen mooie Instagram-viral-in-de-maak, nee, je ziet jezelf op je allerlelijkst. Als een overleden vleesblob.

Per ongeluk de frontcamera openen is ALTIJD afschuwelijk. Dit zijn de drie fases waar je doorheen gaat als je GSM besluit je hoofd te misvormen op cruciale momenten.

1) De camera opent en je ziet je eigen verward-slaperige ossenhoofd.

Wat je je niet bedenkt, is dat iedereen die naar een beeldscherm staart en niet fotobewust de camera opent, bijzonder dom en leeg uit z'n ogen kijkt. Je snapt niet waarom je zo idioot kijkt, je wilde toch gewoon een foto maken? Maar het is niet zo raar: denk maar aan je spiegelbeeld als je met laptop op je buik, in bed een serie kijkt. Je blik staat dan ook op standje vermoeide zeeslak. En opeens weet je weer dat je op je moeder lijkt, want je kijkt precies hetzelfde als hoe zij in complete paniek keek toen ze voor het eerst in 2012 Word opende met dubbelklik. Dat doet pijn.

2) Je ziet dingen op en rond je hoofd die doen denken aan een zwakzinnig nijlpaard.

Je kop zag er vanochtend voor de spiegel nog tiptop uit. Haartjes gekamd, crèmepje op, snorhaar gestijld. Maar wat is dat?! Sinds wanneer zit er een zwellende spekzwemband onder die kin? Hoezo is een kin überhaupt zo kort van onderen? Wat zijn die grove Grand Canyonesque barsten in dat voorhoofd eigenlijk? Waar is die haargrens naartoe gevlogen waardoor je hoofd lijkt op een doodzieke peer? En vooral: waarom lijk je op een oude vrouw die net uit de oorlog komt? Dat doet gewoon pijn.

3) Je zelfvertrouwen neemt de benen omdat je beseft dat deze vleesplaneet écht jouw hoofd is.

Dat de zoenfoto van je trouwende vrienden niet gelukt is, soit, maar nu je even langer naar je eigen gezicht kijkt zie je dat dit is wie jij bent. En dat kinderen en kleine mensen jou altijd vanuit deze hoek bekijken (de hoek waar je zeven zwalkende kinnen prominent in beeld zijn). En dat je nu pas 22 bent en je 'lichamelijke aftakeling' pas over 20 jaar hoort te beginnen. Dit. doet. echt. pijn.