Waarom gebruiken we toch de hele tijd van die embarrassing Engelse woorden
Je kunt tegenwoordig geen normaal gesprek meer voeren zonder dat je like, de hele tijd like, like hoort. You get me? Waarom doen we dit toch? Messed up, dude!
Je hebt een chronisch gebrek aan confidence
Oh, my, God! Dankzij al die power flow backwards facing downward dog moves van yoga kun je de flow voelen! Je hebt je nog nooit zo goed gevoeld, maar dat is natuurlijk een leugen en die maskeer je door de Engelse taal te allen tijde subtiel door elk random gesprek heen te gooien. Yes baby, having the time of my life! Suck on that depression.
Je bent een wereldmens, cosmopolitan sucker
Jij hebt de kutkusten van Hemeldinge in Zeeland gezien, de deprimerende vinexwijken van Zoetermeer en de vochtige woods van Harderwijk. Je bent simpelweg een globetrotter. Vanwege jouw kennis van al die Hollandse subculturen slinger je jouw wereldkennis in de vorm van de Engelse taal ongevraagd overal rond. Uiteraard doe je constant alsof je vergeten bent hoe basale dingen in het Nederlands heten terwijl je opgevoed bent in Alkmaar: “Fuck, I just really forgot. Bread, bread… broed? Is het broed? I feel like having a broedje!”
Je bent ervan overtuigd dat everything in het Engels minder dom klinkt
Als je ‘meidenavond!’ schreeuwt dan wordt je in een nog sneuer hokje geplaatst dan wanneer je via rooksignalen je babes summoned voor een #Girlsnight. In het English kun je makkelijker domme dingen zeggen zonder dat mensen erover vallen. “Penetreer me, Jan!”, mondt gelijk uit in een permanente seksuele stop tussen jou en de toch al te harige Jan. Maar wanneer je: “Fuck me, Jack”, schreeuwt, begint ronde twee al voordat de eerste ronde is afgelopen. Happy fucking ending!
Dit is waarschijnlijk ook grappig:
Mensen die naar Australië zijn geweest zijn zo irritant