Waarom eindigen bordspellen toch altijd op dezelfde manier?
Tijdens de coronapandemie zijn bordspellen daadwerkelijk opgestaan uit de dood. Gloednieuwe edities van Catan, Risk en Monopoly schitteren nu in menig spelletjeskast. Maar vergeet vooral niet waarom we er ooit mee stopten.
Er haakt iemand af, de spanning is weg, je gaat chillen
Je was helemaal vergeten dat je spanningsboog nog korter is dan het lontje van Gordon. Je kijkt op slinkse wijze stiekem op je horloge: “Fuck, dit potje Risk duurt al een kwartier.” Om de ban te breken en op ludieke wijze een andere invulling aan het plan van de avond te geven schreeuw je maar dat Anne-Fleur, die ook aan de tafel zit, is vreemdgegaan met Joost. Het wordt klakkeloos geloofd, en het klopt waarschijnlijk ook gewoon. Een wijnglas brijzelt in duizenden stukken kapot op haar arm, er is bloed, waarschijnlijk een dode en geschreeuw. Maar het belangrijkste: Risk is eindelijk voorbij.
Bordspellen brengen, dood, verderf en een definitieve breuk met je moeder
Mensen vergeten graag, maar het liefst vergeten ze dat bordspellen eindigen in irritatie, een gebrek aan seksuele lust en moordpogingen op je huisgenoten die je die dag erna weer moet zien. Het is eigenlijk wel logisch dat we deze monsters lieten verstoffen in de kast van je oom. Tijdens een potje Mens Erger Je Niet met je moeder vertel je dat je de erfenis die je nog moet krijgen al hebt verbrast, omdat de avond toch al verloren leek. Je moeder zie je nooit meer levend terug.
Dezelfde persoon wint áltijd en als hij niet wint dan is het een kutspel
Voorheen werden de houten dorpjes van Catan nog gebruikt als brandhout, maar bij de winnaar van alle spellen ooit stonden de houten kutdorpjes altijd al te glimmen in een skere vitrine. Zo een met van die lampen met veel te fel licht. “Gasten! Catan met acht uitbreidingen? Wordt echt een dream!” Na vier uur, waarin elk afzonderlijk lid op de host na al geopperd heeft om te kappen, wint een leek per ongeluk het spel. De host loopt rood aan, smijt theatraal alle uitbreidingen inclusief het basisspel het raam uit en flikkert de vitrine omver. De winnaar wordt in z’n ribbenkast gestoken grondstofkaart. “Iedereen naar huis. Ik speel nooit meer een spelletje”.
Glimlach gehad? Misschien geniet je hier ook wel van:
Lekker op vakantie